Przędze poliestrowe

Poliester jako przędza został wynaleziony w Wielkiej Brytanii w 1939 roku, natomiast wprowadzony do masowej produkcji w USA w latach 40.

Przędze poliestrowe są produkowane na świecie zarówno w wersji ciągłej/filamentowej, jak i w wersji przędzionej z włókien (RING, OE, MVS).

Obecnie na świecie produkuje się rocznie ok. 46 mln ton wszystkich przędz i włókien poliestrowych. Stanowi to ok. 51% światowej produkcji wszystkich przędzy.

Poliester powstaje w wyniku reakcji polimeryzacji, gdzie podstawowymi surowcami są pochodne ropy naftowej – MEG (glikol monoetylowy) oraz kwas PTA (PTA acid).

Poliester jest włóknem przędzionym ze stopionego granulatu (polimeru). W efekcie procesu przędzenia otrzymuje się POY – surowiec do dalszej obróbki, lub gotową do użycia przędzę gładką FDY/HT.

Przędze gładkie FDY/HT są po przędzeniu i schłodzeniu wyciągane, tak aby uzyskać docelowe właściwości fizyko-mechaniczne, takie jak wytrzymałość i wydłużenie, zapewniające przerób na maszynach.

Poprzez modyfikację polimeru wsadowego oraz modyfikację procesu przędzenia i wyciągania otrzymujemy przędze gładkie wysokowytrzymałe (HT).

Jeśli do polimeru poliestrowego dodamy znacznie więcej niż standardowo dwutlenku tytanu (TiO2) uzyskamy przędze pełen mat (full dull), w odróżnieniu do standardowego odcienia półmatowego (semi-dull).

Poprzez zmianę filierów przędzalniczych z okrągłych na trójkątne możemy otrzymać przędze poliestrowe błysk (trilobal bright).

Jeśli do polimeru przed przędzeniem dodamy barwnik otrzymamy przędze poliestrowe (POY/FDY/HT) barwione w masie (dope dyed yarns).

POY czyli surowiec do dalszej obróbki (teksturowanie, wyciąganie) jest przędzą przędzioną i schłodzoną, jednak nie jest wyciągniętą stąd wysokie wydłużenie i niska wytrzymałość. Ten typ produkcji nie nadaje się do przerobu na maszynach tkackich lub dziewiarskich.

Aby uzyskać skędzierzawioną przędzę poliestrową stosuje się proces teksturowania POYu na maszynach teksturujących frykcyjnie (DTY – przez tarcie za pomocą dysków ceramicznych lub poliuretanowych) lub ATY (za pomocą uderzeń sprężonego powietrza).

Gęstość poliestru jest dość wysoka, na poziomie ok. 1,36 g / cm³. Jest to zatem znacznie wyżej niż w przypadku polipropylenu i poliamidu.

Punkt topnienia w przypadku poliestru jest na wysokim na poziomie ok 250 stopni Celsjusza, stąd też przędze te szeroko stosuje się w tekstyliach technicznych, do użycia w przemyśle, wszędzie tam gdzie mamy do czynienia z wysokimi temperaturami.