Polipropylen (PP) został wynaleziony i wprowadzony do masowej produkcji w latach 50. XX wieku. Powstaje on w wyniku reakcji polimeryzacji, gdzie podstawowymi surowcami są pochodne ropy naftowej – propyleny.
Przędze polipropylenowe są produkowane głównie w wersji ciągłej/filamentowej. W praktyce nie wytwarza się przędzy polipropylenowych przędzionych z włókien. Jeśli już istnieje taka produkcja, to są to przędze klasyczne (RING) i czesankowe (WORSTED).

Aktualnie na świecie produkuje się rocznie ok. 4 mln ton przędzy i włókien polipropylenowych. Stanowi to ok. 4% światowej produkcji wszystkich przędzy.

Polipropylen jest włóknem przędzionym ze stopionego granulatu (polimeru). W efekcie procesu przędzenia otrzymuje się POY – surowiec do dalszej obróbki, lub gotową do użycia przędzę gładką FDY/HT.
Przędze gładkie FDY/HT są po przędzeniu i schłodzeniu wyciągane, aby uzyskać docelowe właściwości fizyko-mechaniczne, takie jak wytrzymałość i wydłużenie, zapewniające przerób na maszynach.

Poprzez modyfikację polimeru wsadowego oraz modyfikację procesu przędzenia i wyciągania otrzymujemy przędze gładkie wysokowytrzymałe (HT).
POY czyli surowiec do dalszej obróbki (teksturowanie, wyciąganie) jest przędzą przędzioną i schłodzoną, jednak nie jest wyciągniętą, stąd wysokie wydłużenie i niska wytrzymałość. Ten typ produkcji nie nadaje się do przerobu na maszynach tkackich lub dziewiarskich.

Przędze polipropylenowe występują głownie w wersji półmatowej (FDY/POY/DTY) oraz lekki błysk (HT). Jeśli do polimeru przed przędzeniem dodamy barwnik otrzymamy przędze polipropylenowe (POY/FDY/HT) barwione w masie (dope dyed yarns). Warto zaznaczyć, że polipropylen, nawet w małych ilości (np. 500–1000 kgs), ma bardzo dużą łatwość barwienia w masie.

Aby uzyskać skędzierzawioną i elastyczną przędzę poliamidową stosuje się proces teksturowania POYu na maszynach teksturujących frykcyjnie (przez tarcie), za pomocą dysków ceramicznych lub poliuretanowych.
Gęstość polipropylenu jest bardzo niska, bo na poziomie ok. 0,91 g/cm³. Jest to znacznie niżej niż w przypadku poliestru i poliamidu.

Punkt topnienia w przypadku polipropylenu jest na bardzo niskim poziomie 160 stopni Celsjusza, dlatego przędzy tych nie stosuje się w tekstyliach technicznych w zastosowaniach przemysłowych.